|
Беларуская I ДЗЯРЖАЎНИ універсам I ТЕТ
кафедра гісториі Беларусі
РЕФЕРАТ
на тему:
«Літаратурния и публіцистичния творити як гістаричния криніци»
МІНСЬК, 2008
Неабходна адрознiваць лiтаратурния творити як гiстаричния кринiци i кринiци па гiсториi лiтаратура (у якасцi якiх могуць виступаць i речавия помнiкi, iiншия вiди пiсьмових кринiц).
Творити лiтаратура, дзе Мастацкая форма не Менш iстотная, чим сам змест, як i помнiкi публiцистикi (для якiх характерна перавага палемiчних функції) займаюць асаблiвае месца сярод гiстаричних кринiц. Яни НЕ столькi дакументальна фiксуюць падзеi, колькi адлюстроўваюць емоциi, адчуваннi, роздум аўтараў аб пеўних падзеях i з'явилась. Лiтаратурния i публiцистичния творити маюць першаступеннае значенне для вивучення гiсториi культури, iдеалогii. Яни могуць служиць i служаць таксамо цiкавай для гiстаричнай навукi кринiцай узнаўлення сацияльна-палiтичнай карцiни епохi, так якой яни адносяцца.
Безумоўна, лiтаратурния творити рознай епохi характаризуюць розния Риси, на працягу годині змянялася ІХ роля як гiстаричних кринiц. У развiццi ўсходнеславянскай лiтаратура (i білоруський у приватнасцi) гета прикладна такi ўмоўния перияди: XI - XIII ст., XIV - XVIII ст., XIX - пачатак XX ст., Лiтаратурния творити савецкага годині.
Для першага перияду характерни iмкненне аўтараў та дакументальнасцi, дакладнасцi ў перадачи звестак, а таксамо росквiт агiяграфiчнай лiтаратура.
1. Агіяграфічния криніци
Хрисціянства Русь (Кіеўская, Полацкая, Тураўская), а разам з критим и пеўния культурния традициі ўзяла пекло Візантиі. Агіяграфічная літарату-ра - НЕ виключенне. Час яе ўзнікнення цяжка визначиць дакладна. Першия «пасіёни» ( «страсці»), «мартириі» ( «сведчанні») апавядалі пра пакутніцкую смерць вернікаў падчас пераследу хрисціян (гета прикладна пачатак III ст.). Магчима, першия Аповесці пра пакутнікаў и грунтаваліся на реальних фактах. Паслися ж, аздобления легендарнимі падрабязнасцямі, яни Самі рабіліся легендаю, накшталт хрисціянскай Аповесці. У гетим напрамку агіяграфія пеўни годину працягвала традициі пригодніцкага еліністичнага рама.
Альо паступова елемент займальнасці, белетристичнасці ў агіяграфіі знікае, саступаючи месца прагматизму и схематичнасці. Вобразе персанажаў усьо больш пазбаўляюцца індивідуальнасці, ідеалізуюцца, маделююцца з вядомага набору станоўчих якасцей, аддаляюцца пекло реальнасці. Складваюцца пеўния схеми, якіх імкнуцца притримлівацца складальнікі гетага віду гісторика-літаратурних твораў. Можна заўважиць, што ў большасці жицій пасли ритаричнага ўступу (дзе часцей за ўсё будуецца формула самаприніження: я - грешнік) распавядаецца пра нарадженне святога дзіцяці, у годину якога няредка адбиваюцца дзівосния праяви и цуди (Аўраамій Смаленскі, Кірила Тураўскі).
Герой жиція найчасцей яшче ў дзяцінстве вияўляе любоў да кніжнай навукі и «віри Христовае». Редка ен гуляє з іншимі дзецьмі, аддаючи перавагу малітве и заспівавши царкоўним. У манастирскай Келлі святі паказвае приклад у пакорнасці, цярплівасці. Ен дабіваецца признання и любові годинах пасли шматлікіх випрабаванняў (наприклад, смаленскі архімадтрит Аўраамій). Адзначани Духам Святим, ен бачиць праяви, здзяйсняе дзівосния цуди, гавориць з анёламі и шмат карисці духоўнай приносіць критим, хто Чує ягония казанні, бачиць яго лад жицця. У канц апавядання змяшчаецца пахвала святому, параўнанне героя са старадаўнімі святимі, прохання маліцца за тих, хто Шану ягоную памяць, а таксамо ритаричния заклікі та святога, яго бацькоў и яго роднага горада.
Адхіляцца пекло гета схеми можа толькі апавяданне пра святога пакутніка, дзе пераважная ўвага засяроджваецца на апісанні пакутаў святога. Адзін з даследчикаў агіяграфіі трапно падкресліў гета адрозненне мартирия пекло уласна жиція: «У дерло випадкі - ідеальни момант, у другім - ідеальнае жиццё».
Адзначиўши Такі схематизм вобразаў и падзеяў, заканамерна паставiць пробування: а ў якой Ступені можна разглядаць жиціе як гістаричную криніцу, у якой Ступені яна адпавядае гістаричнай сапраўднасці? В. В. Ключеўскі, адказваючи на гета пробування ў свае магістерскай дисертациі, прийшоў та виснови, што жиціе калі и можна разглядаць як гістаричную криніцу, то ў найбольшай Ступені як недакладную. Ен вилучиў наступния тезіси.
Дерло. У жиціі ў адпаведнасці з літаратурнай задачай біяграфічния факти з'яўляюцца толькі пеўнимі формамі для вияўлення ідеальнага вобразе святога. Сапраўди, пафас усяго жицця и дзейнасці падзвіжніка заснавани на перайманні ідеальнага ўзору паводзін и старажитнага святога, пакутніка, Апостал, и ўрешце - Христя. Так, святая полацкая князёўна Ефрасіння пераймае «Жиціе Ефрасінні Александрийскай». Святі Яфрем, Які напісаў «Жиціе Аўрамія Смаленскага», відавочна пераймае манеру Яфрема Сірина, што апісаў «Жицiе Іаана Залатавуснага», а аўтар Аповесці пра Меркурия Смаленскага спасилаецца на «Жиціе Меркурия Кесарийскага» (і ўвогуле, акалічнасці подзвігу апошніх настолькі падобния, што шераг даследчикаў лічаць смаленскага пакутніка хутчей Народнай легендай, чим гістаричнай асобай, а саме Казані пра яго - винікам «перасадкі» на ўсходнеславянскую Глібу апавяданняў пра велікамучаніка Меркурия Кесарийскага). Так месца адзначиць, што і дні шанавання гетих святих (ЦІ випадкова?) Припадаюць на адзін дзень - 7 сніжною.
Другі тезіс В. В. Ключеўскага: «З апісваемага жицця« жиціе »бяре толькі такія Риси, якія вядуць та визначанай завдань». Аднатиповасць жиційнай літаратури - гета НЕ толькі адметнасць жанру, но и асаблівасць тих з'яў, якія яни адлюстроўваюць.
Треці тезіс: вибрания Риси абагульняюцца ў жицiі настолькі, каб індивідуальная асобі знікла ў іх за рисамі ідеальнага плану.
Аўтар жиція НЕ видумляў апавядання, наприклад, пра набожнае дзяцінства свойого героя, Надав калі и не меў неабходних звестак пра гета, и не проста ўстаўляў у текст адпаведную падрихтаваную папяреднікамі формулу. Ен упеўнени, што святі павінен биў паводзіць сябе такім чинам у тій ЦІ іншай сітуациі (бо інакш НЕ стаў б святим!).
Падобная «ўстаўка» з'яўляецца, такім чинам, що не видумкай, а хутчей, «біяграфічнаю гіпотезаю» (па словах В. В. Ключеўскага).
Чацвёрти тезіс: Агіябіёграф и гісторик глядзяць на апісваемую асобі з різни пунктаў гледжання: Перше шукае ў ей адлюстраванне ідеалу, другі - індивідуальних гістаричних рис. Менавіта таму аўтар жиція апісвае толькі кульмінацийния моманти з жицця свойого героя, виключаючи з твора ўсё, што, на ягоную мнение, маглів б пашкодзіць ажиццяўленню гета задуми. Менавіта таму іншия, «другарадния» персанажи пададзени ескізна, як фон, на якім дзейнічае святі. Бадай, адзіним виключеннем з гетага правіла ў «Жиціі Ефрасiннi Полацкай» з'яўляецца епізод падарожжа слугі Міхаіла на абрад Багародзіци.
Гісторик у свае ПРАЦІ імкнецца притримлівацца храналагічнай паслядоўнасці. Кніжнік-жиццеапісальнік, наадварот, у адних випадкі пераказвае кожнае слова (наприклад, размова Ефрасiннi Полацкай и епіскапа Іллі), у другім - побачим ставіць епізоди, якія аддзелени гадамі и Надав дзесяцігоддзямі. Часавая ўмоўнасць жиціяў сапраўди тлумачицца критим, што кніжнік-агіёграф и не ставіў Перад сабою завдань дакладна фіксаваць учинкі героя, що не меў на меце напісаць яго біяграфію. Жиціе - НЕ жиццяпіс, адлегласць паміж ім и біяграфіяй, па словах Ключеўскага, як паміж іконай и партретам.
П'яти тезіс Ключеўскага: колькасць и якасць біяграфічних фактаў у жиціі адваротна прапарциянальния ўрачистасці причини стварення жиція и храналагічнай адлегласці, якая ляжиць паміж смерцю святога и напісаннем жиція.
Сапраўди, треба мець на ўвазе, што большасць жиційних твораў неаднаразова перапісвалася и редагавалася. Так нашага годині захаваліся пераважна спіси. Вядома, наприклад, 6 редакций жиція Меркурия и Аўрамія Смаленскіх, ди и інших старажитних усходнеславянскіх жицій. Плиг гетим з годинах жиціі ствараліся З нагоди релігійних урачистасцей и біяграфічния деталі ўвогуле знікалі за ідеальним вобразе святога.
Дик у якой Ступені «Жиціі ...» можна викаристоўваць як гістаричную криніцу? М. Блок, французскі гісторик, признаючи, што шмат якія агіяграфічния творить не даюць грунтоўних звестак пра тих асобі, чие жиццё яни павінни апісваць, раіў аднако «пашукаць указанняў на асабліви лад жицця и подумки ў тую епоху, калі яни билі напісани ... і гетия жиціі зробяцца неаценнимі ».
Сапраўди, регламентаванасць структури, зместу, аўтарскай пазіциі кніжніка-агіёграфа НЕ вицеснілі з містичнага світла жицій характаристик тієї епохі, у якую яни билі створани. Агіяграфічния творити даюць унікальни па багацці материял пра ўмови жицця, светапогляду, асяроддзя, у якім жилi іх персанажи.
2. Лiтаратурния i публiцистичния творити XI - XI I I ст.
Агiяграфiчния творити складалiся з Мета стварення «прикладаў жицця», якiя треба було пераймаць, на Аснова якiх треба було будаваць свае жиццё. Публiцистичная накiраванасць характерная для ўсiх лiтаратурних твораў XI - XIII ст., Размежаванне iх з уласна публiцистичнимi вельмi ўскладняюцца. Прикладам таго з'яўляецца творчасць Кiрили Тураўскага. Адни яго називаюць кампiлятарам, другiя творцям, i Надав магчимим складальнiкам «Слова аб палицю Iгаравим». Усьо ж не виклiкае сумненія, што гета - адукаванейши чалавек свойого часу, видатни прамоўца, нездарма празвани сучаснiкамi Златавустам. Час не биў лiтасцiви та лiтаратурнай спадчини Кiрили Тураўскага, но так нас дайшло больш за 40 яго твораў: казаннi, павучаннi на ТЕМи Евангелля, пiсанняў прарокаў, малiтви i канон аб пакаяннi, аповесцi. За релiгiйнай Форман яго твораў стаяць реальния факти жицця сучаснага пiсьменнiку грамадства, жорсткий барацьба сацияльних i культурних тенденций. Таму лiтаратурная i публiцистичная спадчина Кірили Тураўскага з'яўляецца важнай кринiций НЕ толькi для вивучення дзейнасцi пiсьменнiка, яго светапогляду, но i духоўнай АтмАсфери тієї епохi.
Цiкавай кринiцай вихаваўчага, навучальнага зместу (но, безумоўна, свецкага характар) з'яўляецца «Павучанне Уладзiмiра Манамаха», напiсанае ў 1117 р но памилкова ўключанае ў Лаўренцьеўскi спiс «Аповесцi мiнулих гадоў» пад 1097 р Аўтар ( «плиг святим хришченнi Фёдар, а рускiм iмем Уладзiмiр ») дае настаўленнi падрастаючаму пакаленню, дзелiцца вопитам свойого багатага на падзеi жицця. Вялiкi кiеўскi князь, дзелячися ўспамiнамi, таксамо расказвае пра палі ўзаемаадносiни з полацкiмi князямi i паходу на беларускiя землi. Треба мець, аднако, на ўвазе, што твор пiсаўся Уладзімірам Манамахам «на санях сидячи» (ужо на схiле гадоў жицця); безумоўна, асобния епiзоди сцерлiся ў памяцi, а дацiроўкi даюцца вельмi приблiзна, iх неабходна ўзгадняць са звесткамi летапiсаў.
Яшче ў большай ступенi цiкавай кринiцай перияду XI - XIII ст. з'яўляецца «Слова аб палицю Iгаравим». Текст гетага помнiка биў знойдзени А. І. Мусiним-Пушкiним у 1795 г. (з яго була Зроблено копiя для iмператрици Кацярини II) i ў 1800 р апублiкавани. Падчас Вайни 1812 р аригiнал твора знiк. Адсутнасць аригiнала дала падставу скептикам даказваць, што «Слова ...» - пазнейшая падробка канца XVIII ст. Нягледзячи на праведзения даследаваннi з дапамогай камп'ютернага аналiзу тексту (яни пацвердзiлi сапраўднасць гетага помнiка ўсходнеславянскай лiтаратура XII ст.), Азначани скептитизм присутнiчае i ў многiх Сучасний даследчикаў. Вучония, якiя адстойваюць сапраўднасць «Слова ...», падкреслiваюць, што гета яшче i видатни лiтаратурни твор; што можна падрабiць почирк, но Нельга падрабiць Стила Гамера або Багушевiча.
Складанний параўнаць «Слова ...» з iншим помнiкам лiтаратура гетага годині (твор, як вядома, датуюць 1185 - +1187 рр.). Альо лiтаратура аб iм столькi ж, колькі пра Атлантиду, яе немагчима пералiчиць. Апошнiм цiкавим даследаваннем з'яўляецца Працюю академiка Б. А. Рибакова, присвечаная поиск аўтара «Слова ...». У «Слові аб палицю Iгаравим» адлюстравалiся дзве Найбільший характерния Риси лiтаратура XI - XIII ст. - iмкненне НЕ визначаць свойого аўтарства i адсутнасць придумана персанажаў. Незалежна ад таго, хто з'яўляецца аўтарам «Слова ...» (асобния даследчикi припiсваюць аўтарства Кiриле Тураўскаму), гети помнiк лiтаратура XII ст. можна визначиць як найцiкавейшую кринiцу па палiтичнай гiсториi Беларусi XI - XII ст. Важнае месца ў «Слові ...» Займаюсь характаристика дзейнасцi полацкiх князёў. У партретнай галереi самих видатних дзеячаў сiвой даўнiни, паказаних у паеме, - вобразе Усяслава, так якога невядоми аўтар адносiцца з сiмпатияй. Малюючи Усяслава Чарадзея Магутни князем, аўтар адначасова падкреслiвае бессенсоўнасць мiжусобних войнаў, у якiх примаў удзел i ен, звяртаецца з заклiкам та прадстаўнiкоў дзвюх династий - Усяслава Чарадзея i Яраслава мудрого перапинiць чвари i сваркi.
«Слова ...» iстотна дапаўняе летапiси.У приватнасцi, кiеўскi летапiсец амаль нiчого НЕ гавориць аб дзейнасцi Усяслава Чарадзея ў якасцi кiеўскага князя. Толькi ў гетим лiтаратурним творити ми сустракаем звесткi аб гарадзенскiм князi Iзяславе Васiлькавiчи. Цiкавия паралелi аб мiжусобiцах у Полацкай i Кiеўскай землях (якiя вобразна перададзени ў супастаўленнi «р.Сула - Дзвiна»). Можна меркаваць, што аўтарам «Слова ...» биў адзiн са складальнiкаў кiеўскага летапiсу XII ст. або ен меў на руках спiс Полацкага летапiсу.
Iснуе вельмi шмат мастацкiх перакладаў «Слова ...», у критим лiку i на білоруську мову (Я. Купали, М. Гарецкага, Р. Барадулiна, I. Чигринава). Аднако для гiсторика яни цiкавия толькi як сучасния лiтаратурния пераклади, для тексталагiчнага вивучення iх викаристоўваць неметазгодна.
3. Публiцистичния творити XVI - XVIII ст.
У гети перияд развіваецца кнігадрукаванне, и таму неабходна адзначиць, што літаратуразнаўци ўмоўна падзяляюць гісторика-літаратурния творити на рукапісния и друкавания. Так рукапісних яни адносяць тия материяли, якія засталіся ў асабістим архіве пісьменніка и зберагліся незалежна ад таго, надрукавания яни ЦІ НЕ трапілі ў друк. Асноўним відам рукапісаў називаюць аўтографи - уласнаручния творчия рукапіси пісьменніка, якія маюць пераважнае значенне плиг вирашенні спречних питанняў аб сапраўднасці тексту, складзе твора, даціроўци и р д.
У азначани перияд Мастацкая літаратура па-ранейшаму грунтуецца на гістаричним материяле. Типізация и мастацкі вигадка присутнічае ў большай Ступені (у параўнанні з папяреднім периядам), но па-ранейшаму ўсе творити падпарадкавани імкненню та дакладнасці и адпаведнасці гістаричним фактами. Так, у центри апісання гісторика-епічнай паеми Яна Вісліцкага «пруський вайну» (1516) знаходзіцца знакамітая бітва 15 ліпеня 1410 р Паетични твор аб Грунвальдзе напісани, па словах самогу аўтара, з Мета захаваць у памяці нашчадкаў гераічную славу народу-пераможци. Разам з критим Я. Вісліцкі відав аб «траіснасці Русі» (Чирвоная, Біла, Чорна), з павагай адзначае ролю беларусаў ( «стойкіх», «сміливих»), якія видатна каристаюцца луку. Асобния даследчикі мяркуюць, што Пает нарадзіўся або жиў некатор годину на Беларусі. Набходна адзначиць, што падчас ПРАЦІ над сваім творити Я. Вісліцкі каристаўся випіскамі з гістаричних криніц аб Грунвальдскай бітве, таму ў паеме сустракаюцца звесткі, деталі, якіх ми не знаходзім у інших криніцах.
Па-ранейшаму літаратурни твор лiчиўся творити вихаваўчим. Невипадкова, што значная Частка мастацкіх твораў крейди павучальни змест. Таленавітия літаратари адначасова з'яўляліся и видатнимі педагогамі (Сiмяон Полацкі). Гета таксамо прадвизначила тое, што большасць літаратурних твораў крейди пеўную публіцистичную накіраванасць. Сінтезам гістаричнага апавядання и публіцистикі з'явілася паема Мікалая Гусоўскага «Пісня пра зубра» (1 520), дзе мастацкі вобразе магутнага цара білоруських пушчаў паказани ва ўзаемадзеянні з пеўнай сацияльна-палітичнай речаіснасцю Вялікага княства Літоўскага. Паема - цiкавая криніца вивучення традиций, ладу жицця людзей XVI ст. Каштоўнай гістаричнай криніцай з'яўляецца літаратурна-публіцистичная спадчина Франциска Скарини, Симона Буднага, Васіля Цяпінскага, якая адлюстравала іх грамадска-палітичния, філасофскія, прававия, естетичния и педагагічния подивимось i дазволiла нам вивучаць характерния Риси грамадскай думкі Беларусі XVI ст.
Каштоўним пластом літаратурна-публіцистичних твораў XVI - XVIII ст. стала палемічная літаратура (саме слова «палеміка» ў дакладним перакладзе азначае «спречка», «вайну»), у развіцці якой можна вилучиць дзве плині: свецкую и релігійную. Так першай можна аднесці такія яскравия помнікі, як «Отпіси» Філона Кміти-Чарнабильскага и «Трактат аб норавах татар, літоўцаў и масквіцян» Міхалона Літвіна. Аўтарам апошняга з названих твораў даследчикі доўгі годину лічилі Міхаіла Тишкевіча, Які з'яўляўся адним з паслоў дипламатичнай місіі ў Крим у 1538 г. (аб чим Гавар'я ў творити).
Зараз большасць даследчикаў схіляецца та трактоўкі аўтара, прапанаванай польскім гісторикам Е. Охманьскім: аўтарам «Трактату ...» міг Биць толькі Вінцеслаў (Вацлаў) Мікалаевіч, Які жиў каля 1490 - 1560 рр., Літовец па нациянальнасці, католік па веравизнанні, лацінскі сакратар велікакняжацкай канциляриі. У яго билі причини хаваць свае імя, паколькі ў творить не толькі жорсткий критикуюцца існуючия парадкі ў княстве, но и названі прозвішчи многіх магнатаў и святароў. Сумуючи па «хоробрай Літве» часоў Вітаўта, ен звяртаецца та вопиту суседзяў княства.
Аналізуючи твор як гістаричную криніцу, треба мець на ўвазе, што публіцистични твор Міхалона годинах набивае Риси памфлету, дзе присутнічае пеўная гіпербалізация, перабольшванне. Наўрад ЦІ сапраўди ў Гараді літоўскіх пілі больш, чим у маскоўскіх, а жанчини вялі сябе больш розпусна и кіравалі сваімі мужамі и р д. Палемічная гіпербалізация тут спалучаецца з ідеалізацияй дзяржаўнага ладу кримського ханства и Маскоўскай дзяржави. Уплиў теориі аб римскім паходжанні літоўцаў (Міхалон адкідвае, аднако, легенду аб Палемоне) дазваляе нам зразумець резка адмоўния адносіни Міхалона та «рутенскай» мови, што пераважала ў справаводстве. Ен праслаўляе латинь. У творити заўважаецца характерни для тагачаснай свядомасці перанос античнай доблесці на степавікоў-качеўнікаў. Вядома, што польська шляхта виводзіла сябе пекло легендарних сарматаў (іранамоўнае насельніцтва степаў пекло Табола та Дунаю ІІІ ст. Та н.е. - IV ст. Н. Е.). Перамогі качеўнікаў у гістаричним мінулим виклікалі НЕ толькі страх, но и захапленне. Апошняе пераносілася на войскі маскоўскія и татарскія. Твор Міхалона дае магчимасць пазнаёміцца з уяўленнямі (магчима, Широкий распаўсюджанимі) пеўнай часткі мужчин княства аб жанчинах, сям'і, каханні и іх месцев ў жицці чалавека и грамадства.
Патриятичнимі пачуццямі, пераживаннямі за палю радзіму билі виклікани и «Отпіси» аршанскага старасти Філона Кміти-Чарнабильскага. Асноўная iх тема - пагранічнае жиццё и сакретния дадзения аб ваенних справах для и мають намір маскоўскага цара Івана грізного. Аднако пеўния з іх маюць виключна публіцистични характар. Так, у «Отпісах», адрасаваних кашталяну трокскаму, падканцлеру Вялікага княства Яўстафію Валовічу відавочния імкненні апраўдаць палі дзеянні (сакретная перапіска з Масква), ідеалізация маскоўскага цара, пеўни патриятични пафас: «Дитя ще наречена ходить, і з того дитяти маєт бити онук - дай тому маєток, еспектатіву (привілей на тую ЦІ іншую вакансію. - Аўт.) дай. Синові дай, брату дай, слузе дай - а на абход Речи Посполите што? .. »
Царкоўна-палемічная публіцистика гетага годині звязана найперш з барацьбой дзвюх хрисціянскіх канфесій у Вялікім княстве Літоўскім, са ствареннем и дзейнасцю уніяцкай царкви. Адним з пачинальнікаў палемікі стаў Петро Скарга, ректар Віленскай езуіцкай академіі, Які ў 1574 року на польскай мове видаў кнігу «Пра еднасць боскага касцёла пад адзіним пастиря». Ідею Пятра Скаргі падтрималі кіеўскі мітрапаліт Міхаіл Рогоза и ўладзіміра-бресцкі епіскап Іпацій Пацей, Які пазней стаў уніяцкім мітрапалітам и заснавальнікам білоруський уніяцкай літаратури. Яго пяру належаць теаретичния трактати «Унія грекаў з касцёлам римскім» и «Гармонія царкви з касцёлам римскім», у якіх ен абгрунтоўваў унію, критикаваў лютеранства, кальвінізм и іншия напрамкі рефармісцкага руху ў Вялікім княстве Літоўскім.
Супраць контррефармациі и уніі виступілі Андре Волан, Лявонцій Карповіч, браття Зізаніі, Мялецій Сматрицкі. Мялецій Сматрицкі праславіўся такім творити, як «Фринас» ( «Плач адзінай святий агульнай апостальскай заходняй царкви ...»). Напісани вельмі таленавіта, з викаристаннем прац заходнееўрапейскіх пісьменнікаў и філосафаў, гети твор меў велізарнае ўздзеянне на читача, и таму виклікаў резкую аценку з боку НЕ толькі каталіцкай царкви, но и каралеўскай залагодить. Лявонцій Карповіч, ректар праваслаўнай брацкай школи, архiмандрит віленскага Свята-Духаўскага манастира па декрету Караль Речи Паспалітай Жигімонта ІІІ Вази биў зняволени на два гади турм. Мялецій Сматрицкі ж адишоў пекло палемікі и заняўся педагагічнай, асветніцкай дзейнасцю.
Увогуле, для розуміння азначаних твораў и іх вивучення треба мець на ўвазе канкретния сацияльна-еканамічния и грамадска-палітичния ўмови, у якіх разгортвалася палеміка. В іншої палів XVI ст. паступова на Редагувати рефармацийним ідеям, плиням вяртаюцца стария догми пра захаванне феадальнага ладу и ўпливу каталіцизму. Узнікае нові рух реакцийних феадальних СІЛ у Заходняй Еўропе - контррефармация, якая набірае ў княстве сілу пасли смерці вядомага прихільніка кальвінізму канцлера Мікалая Радзівіла Чорнага. Унія и каталіцтва атримліваюць дзяржаўную падтримку. Менавіта таму творити праваслаўних дзеячаў виглядаюць пратестам супраць пригнёту. Між іншим, асобния з іх билі такімі ж релігійнимі фанатикамі, як Іязафат Кунцевіч, вядоми прихільнік уніі. Апошняе можна Яскрава заўважиць на прикладзе «Дияриуша» Афанасiя Філіповіча. Улічваючи Назву, многія даследчикі адносяць гети твор та гісторика-мемуарнай літаратури. Аднако можна заўважиць, што «Дияриуш» травні складання структуру и форма ўспамінаў була обрана, па-першае, для паведамлення звестак аб сабе (у яго не було «сведачних» Картак и Філіповіч Складанний «Гісторию падарожжа»); па-інше, каб на прикладзе свойого жицця паказаць пригнёт праваслаўнай царкви и акресліць критику уніі ( «навіни»). Наступний Частка - «Фундамент непарадку касцёла римскага» була дадзена ў метах критикi дзеянняў каталіцкага духавенства, а «Порада» - пеўни план дзеянняў, прапанавани Караль. Такім чинам, «Дияриуш» адпавядае ўсім канонам публіцистичнага жанру: гістарични материял тут присутнічае для доказу іх поглядаў.
4. Публiцистичния творити XIX - XX ст.
У ХIХ ст. публiцистичная лiтаратура НЕ толькi павялiчваецца колькасна, но i набивае новае гучанне. У якасцi твораў публiцистикi виступаюць праекти дзяржаўних пераўтваренняў i канституций. Адбиваецца зрошчванне публiцистикi i периёдикi (видатним прикладам гетага з'ўляецца «Мужицкая праўда» К. Калiноўскага.), Узнiкаюць Нови форми, дакладна акреслiваюцца лiтаратурна-Мастацкая, навуковая i грамадска-палiтичная публiцистика. Визначаюцца афiцийная, праўрадавая i апазiцийная публiцистика. Ярка старонкай білоруський публiцистикi інший палів ХIХ ст. з'яўляецца публiцистика беларускiх народнiкаў.
У публiцистици ХIХ ст. визначаюцца кансерватиўни, лiберальни, демакратични i ревалюцийна-радикальни напрамкi, асобна визначаецца публiцистика царкви. На пачатку ХХ ст. публiцистика становiцца адной з формаў партийнай прапаганди; публiцистичную накiраванасць набиваюць Надав праграмния дакументи різни партії.
У ХХ ст. атримліваюць широкае развiццё такi форми публiцистичнай лiтаратура, як пракламациi, лiстоўкi (апошнiя асаблiва билi распаўсюджани ў перияд інший сусветнай Вайни). Лiстоўкi викаристоўвалi НЕ толькi савецкiя ўлади, но i нямецкi бік. Даволi часта лiстоўкi суправаджалiся малюнкамi, графiчнимi виявамi i наблiжалiся та плакатаў.
Л I ТАРАТУРА
Многiя лiтаратуразнаўци викаристоўваюць гети термiн менавiта ў апошнiм Сенсом. Гл., Напр .: Кiсялёў Г.В. Пекло Чачота та Багушевiча. Мн., 1994.
Кнiга жицiй i хадженняў / Уклад., Прадм. i каментариi А.Мельнiкава. Мн., 1994.
Блок М. Апологія історії, або ремесло історика. М., 1980. С.38.
Рибаков Б.А. Петро Бориславович: Пошук автора «Слова о полку Ігоревім». М., 1991.
Любавський М.К. Хто був Михайло Литвин, який написав в першій половині XVI ст. трактат «Про звичаї татар, литвинів і московітян» // Російська асоціація науково-дослідних інститутів суспільних наук: Уч. зап. Ін-ту історії. М., 1929. Т. IV. С. 49 - 54; Пор .: Він же. Литовсько-російський сейм. М., 1901. С. 426, 436. Прим. 24,746. Додатки. С. 88, 97, 263.
Охманський Е. Михалон Литвин і його трактат «Про звичаї татар, литовців і московітян» середини XVI ст. // Росія, Польща і Причорномор'я в XV - XVIII ст. М., 1979. С. 87 - 117; Дмитрієва М.В., Старостіна І.П., Хорошкевич А.Л. Михалон Литвин і його трактат // Михалон Литвин. Про звичаї татар, литовців і московітян. М., 1994 р С. 6 - 55.
Падрабязна гл.: Коршунов А. Афанасій Пилипович. Життя та творчість. Мн., 1965.
У параграфі акреслени толькi падиходи та пробування, паколькi гiстория i змест Найбільший вядомих публiцистичних твораў разглядаюцца ў агульним курсі гiсториi.
Публіцистика білоруських народників. Мн., 1983.
|