|
Беларуская I ДЗЯРЖАЎНИ універсам I ТЕТ
кафедра гісториі Беларусі
РЕФЕРАТ
на тему:
«Заканадаўства Расiйскай iмпериi (канец XVIII-пачатак XX ст.)»
МІНСЬК, 2008
1. Агульная характаристика
У заканадаўстве, якоє дзейнiчала на териториi Беларусi ў перияд яе знаходжання ў складзе Расiйскай iмпериi, умоўна можна визначиць наступния перияди: 1) канец XVIII - 30-я рр. XIX ст .; 2) 40-я рр. ХІХ - пачатак XX ст .; 3) 1905 - 1917 р .; плиг гетим треба мець на ўвазе асаблiвасцi заканадаўчих нормаў Часовага ўрада i адносiць сюди заканадаўчия дакументи, якія ўзнiклі на працягу таго вельмi кароткага адрезку годині (Верасень - кастричнiк 1917 г.), калi Расiя стала республiкай, но яшче НЕ з'яўлялася савецкай.
Для першага перияду характерна дзейнасць на териториi Беларусi НЕ толькi нормаў права Расiйскай iмпериi, но i Статуту 1588 р Лавiраванне расiйскага ўрада ў першай трецiXIX ст. памiж iнтаресамi дзяржави i мясцовай апалячанай аристакратиi виявiлася i ў галiне заканадаўства. Менавiта ў гети годину адбиваецца ўпарадкаванне мясцових нарматиўних актаў. Перакладаецца i перавидаецца Статут 1588 р з дапаўняючимi яго сеймавимi пастановамi. «Височайше затвердження» палаженне Камiтета мiнiстраў (17.09.1828 р) прадугледжвала «учинення перекладу Литовського Статуту на російську мову з білоруського видання 1588 р» i «надрукування цього Статуту на трьох мовах: українською, польською та російською». Побачив з гетим (у рамках роботи над «зводу законаў Расiйскай iмпериi») разгортваецца распрацоўка «зводу мясцових законаў Заходнiх губерняў». Ен з'явiўся апошняй, Найбільший значнай сiстематизацияй мясцовага права, у якiм спалучалiся Риси мясцовага i агульнарасiйскага права. Праект «зводу" не биў уведзени ў дзеянне. Задушенне паўстання 1830 - 1831 рр. прадвизначила Редагувати палiтикi расiйскiх залагодить «в приєднаних провінціях» i адмену мясцових заканадаўчих нормаў 1832 - 1840 рр. Треба мець на ўвазе, што адменени билi толькi тия норми, якiя та гетага годині захавалi свае дзеянне (у асноўним сямейнага i грамадзянскага права). Што ж датичиць значнай часткi нормаў дзяржаўнага права, кримiнальнага права, то яни фактична дзейнiчалi з моманту ўключення асобних частак териториi Беларусi ў склад Расiйскай iмпериi, хоць заканадаўчага акту, Які б адмянiў адпаведния норми Статуту 1588 р видадзена не було.
I дере, i другi перияд аб'ядноўвае акалiчнасць, якая Найбільший виразна виявiлася ў расiйскiм заканадаўстве ў XVIII - XIX ст., - права виданні нових законаў належала толькi цару. Што датичилася Сенату, Сiнода, калегiй (а пасли мiнiстерстваў, Кабiнета мiнiстраў) i iнших урадавих устаноў, то яни мелi толькi права звяртацца та яго з дакладамi цi прапановамi. Визначальним було права цара i ў галiне заканадаўчай iнiциятиви. Будь-яке «волевияўленне» цара крейди цi маглів набиць сiлу закону. У ранг закону ўзводзiлiся ўсе дакументи, якiя билi пазначани адабреннем цара ( «Бути по сему», «Взяти до відома» i р д.). Адсюль винiкае i велiзарная колькасць вiдаў заканадаўчих актаў, i тая (характерная найперш для феадалiзму) акалiчнасць, што адрознiць заканадаўчи акт пекло адмiнiстрацийнага распарадження вельмi Складанний (цi ўвогуле немагчима). Таму гiсторикi паклалi ў Аснова пераважна такi принцип: законамi лiчицца толькi тое «волевияўленне» манарха, якоє змешчана ў «Повному зібранні законів Російської імперії» (ПСЗ).
Як евалюцию сiстеми заканадаўства пад уздзеяннем першай расiйскай ревалюциi треба разглядаць акреслени трецi перияд. Манiфест 17 кастричнiка толькi деклараваў пачатак канституцийнага ладу i НЕ гарантаваў яго реальнага ўсталявання (урешце, депутати Дзяржаўнай думи присягалi «самадзержцу»). Альо пача евалюция пекло абсалютизму та канституцийнай манархii; признаючи саме iснаванне Дзяржаўнай думи, замацоўваючи за ей пеўния праві, Асноўния закон 1906 усьо ж непазбежна признаюць i пеўнае абмежаванне правоў манарха. Така супяречнасць Знайшла свае ўвасабленне ў заканадаўстве гетага перияду. Права Дзяржаўнай думи на заканатворчасць кампенсавалася критим, што за царом захоўвалася больш поўнае i больш значнае па змесце права Закаєв-даўчай iнiциятиви. Артикул 8 зводу Асноўних законаў зазначаў: «Гасудару iмператару належиць пачин па ўсiх прадметах заканадаўства. Толькi па яго пачину Асноўния дзяржаўния закони могуць належаць перагляду ў Дзяржаўним Савеце i Дзяржаўнай Думі ». Так таго ж створани ў лютим 1905 р Савета Мiнiстраў лiтаральна «закiдваў» Думу дробязнимi закону-праектамi. Мелi месца випадкi, калi ў виглядзе закону прималiся адмi-нiстрацийния распарадженнi. Наприклад, III Думай билi приняти закони «Аб відпустці з дзяржаўнага казначейства дадаткових сродкаў на асвятленне будинку ваеннага мiнiстерства», «Аб парадку ацяплення i асвятлення месца заключення i водпуску на гетия патреби неабходних материялаў» i р д.
Нязначния Редагувати билi ўнесени з 1906 р i ў працедуру канчатковага зацвярдження заканадаўчих актаў. Права канчатковага зацвярдження захавать за царом, но патрабавалася папяредняе адабренне законаў Дзяржаўнай думай i Дзяржаўним Савета. Гета вельмi абмежаванае права абвяшчаў артикул 86 зводу Асноўних дзяржаўних законаў, за якім ішоў артикул 87, што дапускаў приняцце законаў непасредна царом у «надзвичайних абставiнах» i ў перияд припинення пасядженняў Дзяржаўнай думи.
Пачинаючи з сакавiка 1917 р закони видавалiся Годинним урадам. Звичайна яни падпiсвалiся мiнiстрам-старшинёй. Так, Пастанова пекло 1 верасня аб абвяшченнi Расii республiкай була падпiсана А. Керанскiм.
2. Типи i вiди заканадаўчих дакументаў канца XVIII - пачатку XX ст.
Класiфiкация материялаў заканадаўства гетага годині, як i папяред-Няга, вельмi складання. Яни видавалiся як манiфести, укази, пастанови, палаженнi, iнструкциi, статути, закони i р д. Плиг гетим назва НЕ заўсёди адпавядала зместу дакумента i яго призначенню. Годинах па аднолькавих з'явились i адносiнах прималiся рознатиповия заканадаўчия дакументи.
Адной з самих распаўсюджаних формаў заканадаўства канца XVIII - пачатку XX ст. билi манiфести. Яни видавалiся ў сувязi з важнейшимi падзеямi ў палiтичним жиццi краiн: абвяшченнем стану Вайни цi мiру, узиходжаннем на трон Нового манарха (наприклад, манiфест Аляксандра III пекло 29 красавiка 1881 г.); абвяшченнем важливо сацияльна-еканамiчних цi палiтичних пераўтваренняў (Манiфест 19 лютаго 1861 р Манiфест 17 кастричнiка 1905 г.). Манiфести друкавалiся масавим для таго часу тиражом, iх публiкавалi ў газетах, абвяшчалi насельнiцтву пасли ўрачистих богаслуженняў у Сабор i церквах. Призначания такiм чинам для широкай аўдиториi, манiфести характаризуюцца публiцистичнасцю, iмкненнем виявiць салiдар-насць манарха з народам i р д. Наприклад, Манiфест 17 кастричнiка 1905 р ( «Аб удасканаленнi дзяржаўнага парадку») пачинаўся так: «Смути i хваляваннi ў сталiцах i ў многiх мясцовасцях iмпериi Наша вялiкiм i цяжкiм жалем перапаўняюць серца наша. Шчасце расiйскага гасудара непариўна звязана са шчасцем народним i смутак народні - яго смутак ». Манiфести пераважна декларавалi пеўную iдею, абвяшчалi пеўную Падзу i таму годинах спалучалiся з iншимi дакументамi заканадаўчага характар, якiя змяшчалi канкретния прававия норми (Манiфест 19 лютаго 1861 р i «Палаженнi ...», Манiфест 17 кастричнiка 1905 р i Асноўния дзяржаўния закони 1906 м i р д.). Для большага емациянальнага ўздзеяння на Народния нiзи напiсанне асобних манiфестаў даручалася духоўним асобі. Так, Манiфест 19 лютаго напiсани мiтрапалiтам Фiларетам (Драздовим).
Іншу, яшче больш шматлiкую групу заканадаўчих актаў складалi ўкази. У канц XVIII - XIX ст. укази падзялялiся на вки категориi: а) iмянния; б) абвешчания з Сенату; в) сенацкiя. Iмянния ўкази з'яўлялiся распарадженнямi, загадамi iмператара, якiя накiроўвалiся Сенату для виканання. Указ, абвешчани з Сенату, биў таксамо распарадженнем iмператара, на Аснова якога Сенат складаў текст указу, призначанага для абнародавання. Сенацкi ўказ - гета пастанова па агульним цi канкретним питаннi, аформленим у формі ўказа пекло iмя Сенату. Паслися 1906 Указ пекло iмя цара сталi асноўнай Форман так званага пазадумскага заканадаўства.
У канц XVIII - XIX ст. вялiкая група ўказаў була звязана з распаўсюджваннем агульнага заканадаўства на далучания та Расiйскай iмпериi териториi. Асобния з іх прадвизначалi Редагувати ў тих цi iнших накiрунках палiтикi расiйскiх залагодить. Адним з такiх стаў указ аб увядзеннi iнвентароў для сялян Украiни i Беларусi ў 1847 р З 1906 Указ з'яўляўся тієї Форман заканадаўчага акту, якая визначала термiни вибараў i парадак роботи Дзяржаўнай думи.
Палаженнi ўяўлялi сабой комплекс узаемазвязаних заканадаўчих дакументаў. Так, новае сацияльна-еканамiчнае становiшча сялянства па реформе 1861 року було визначана ў 17 дакументах, шкірні з якiх присвячаўся якой-небудзь групе сялянства цi мясцовасцi: «Палаженне аб викуп сялянамi, якiя вийшлi з пригоннай залежнасцi», «Мясцовия палаженнi аб пазямельним упарадкаваннi сялян, паселених на памешчицкiх землях у губерніях велiкарускiх, расiйскiх i беларускiх »i iнш. Прикладам гета разнавiднасцi заканадаўчих дакументаў могуць Биць таксамо «Палаженнi аб губернскiх i павятових земскiх установах» (1864 р, на територию Беларусi НЕ распаўсюджваліся), «Палаженне аб вибарах у Дзяржаўную думу (1906 г.)». Назву «Палаженне» меў i заканадаўчи дакумент, якi визначаў парадак вибараў ва Устаноўчи сход (1917 р).
Закон, як асобная разнавiднасць заканадаўчих актаў, сустракаўся параўнальна редка. Пеўнае значенне гета категориi було нададзена толькi з пачаткам дзейнасцi Дзяржаўнай думи. Звод Асноўних дзяржаўних законаў визначаў працедуру зацвярдження нових законаў i спрабаваў Даць тлумаченне размежавання iх з указамi i загадамi цара. Укази маглi примаць толькi ў перапинках памiж пасядженнямі Дзяржаўнай думи, а запаскудили маглi видавацца царом толькi ў адпаведнасцi з законамi. Плиг гетим даследчикi павiнни размяжоўваць «Асноўния дзяржаўния закони», зацверджания 23 красавiка 1906 р Мiкалаем II i зводу Асноўних дзяржаўних законаў, якi з'яўляецца часткай томи 1 «зводу законаў Расiйскай iмпериi» виданні 1906 р дерти з дакументаў - гета акт праватворчасцi расiйскага манарха, у тій годину як другi - винiк сiстематизациi дзеючага заканадаўства ўпаўнаважанимi на тое дзяржаўнимi органамi.
Важнимi разнавiднасцямi заканадаўчих дакументаў з'яўлялiся iнструкциi, настаўленнi i накази. Сярод заканадаўчих дакументаў XVIII - першай палів XIX ст. можна назваць даравальния грамати ( «Даравальная грамата дваранству», «Даравальная грамата Гараді»). У канц XIX - пачатку XX ст. распаўсюджваюцца такi дакументи заканадаўчага характар, як «Височайше схвалені думки Державної Ради», «Найвище веління".
Своеасаблiвай Форман дакументаў заканадаўства XIX ст. з'яўлялiся ўстави (аб цензури, ваенния, судовия i iнш.). У шерагу випадкаў устаў міг виступаць як кадифiкацийни акт, якi аб'ядноўваў целую групу законапалаженняў (наприклад, Устаў аб прамисловасцi). Устаў биў i Форман приватних заканадаўчих актаў (так, устаў кожнага акциянернага Тавариства зацвярджаўся царом i виступаў як специяльнае законапалаженне).
Разгледжания вишей форми не ахоплiваюць усiх шматлiкiх разнавiднасцей заканадаўчих дакументаў, паколькi та iх адносiлiся i регламенти, i рескрипти, «височайше схвалені» Асобия журнали Савета мiнiстраў, часовия правiли i р д.
3. Публiкациi дакументаў заканадаўства Расiйскай iмпериi
Завяршаючая стадия фармiравання заканадаўчага дакумента - яго апублiкаванне. Для таго каб закон виконваўся, ен павiнен Биць абнародавани. Аднако НЕ ўсе дакументи канца XVIII - пачатку XX ст. падлягалі публiкациi, асобния з iх даводзiлiся та Вед толькi вузкага кола асобі. Пераважна гета - законапалаженнi, звязания з барацьбой супраць ревалюцийнага руху (закон пекло 19 травня 1871 р i iнш.). Таму, вялiкае значенне маюць «Особливі журнали» пасядженняў Камiтета мiнiстраў (i пратаколи пасядженняў, на Аснова якiх яни складалiся). Многiя з зазначаних у «журналах» рашенняў НЕ падлягалі апублiкаванню. Як приклад можна привесцi Часовия правiли аб яўреях 1882 р згодна з якiмi яўреям «Риси аселасцi» забаранялася сялiцца па-за межамi гарадоў i мястечак, арандаваць, примаць у заклад нерухомого маёмасць, набиваць Зямля, а таксамо гандляваць вiном у нядзелю i святочния днi .
У апублiкаваннi заканадаўчих дакументаў важлива функция належала Сенату.Сенат абнародаваў закони, i толькi пасли гетага яни ўступалi ў сiлу. З 1808 р абнародаванне нових заканадаўчих дакументаў адбивалася ў «Сенацкiх ведамасцях». Менавiта плиг Сенаце з 1863 р ажиццяўляецца периядичнае виданні законаў ( «Збори узаконень ...»).
Увогуле, вядоми наступния асноўния публiкациi законаў Расiйскай iмпериi:
1) «Повне зібрання законів Російської імперії» (ПСЗ),
2) «Звід законів Російської імперії» (СЗ) i
3) «Збори узаконень і розпоряджень уряду, що видаються при Уряді Сенаті» (СУ і РП) (у далейшим Будз уживаць беларускiя назв гетих публiкаций, Акрам скараченняў).
1. «Поўни збор законаў ...» (ПСЗ) складаецца з трох виданняў. Першае було падрихтавана М. М. Сперанскiм i ўключала закони з 1649 р па 3 снігових 1825 р Яно рихтавалася як АСНОВА для складання зводу дзеючих законаў i ў яго iмкнулiся ўключиць усе акти за азначани перияд, признания законамi, у т. Л. ужо адменения та гетага годині (1830 г.). Гета виданні i сёння застаецца Найбільший поўнай публiкацияй заканадаўчих дакументаў з 1649 р па 1825 р аднако у виданнi шераг дакументаў заканадаўства НЕ биў змешчани. Адни з iх НЕ билi вядоми М. М. Сперанскаму, другiя ен лiчиў НЕ вартимi ўвагi, трецiя адкiдваў з-за палiтичних меркаванняў. Аналагiчния недахопи характерни для iмяннога i прадметнага паказальнiкаў, якiя суправаджаюць гета виданні. Першае виданні «Поўнага збору законаў ...» склалось 40 тамоў, а разам з паказальнiкамi i дадатковимi тамамi - 45 (41 - храналагiчни паказальнiк, 42 - алфавiтна-прадметни паказальнiк, 43-44 - штати ваенних, ваенна-марскiх i грамадзянскiх чиноў, 45 - кнiга тарифаў). Акрам таго, виданих крейди некалькi тамоў «дадаткаў» - кнiга чарцяжоў i малюнкаў, герби гарадоў i р д.
Інша виданні ўключала закони з 12 снігових 1825 р па 28 лютаго 1881, а трецяе - з сакавiка 1881 р па 31 снігових 1914 г. (апошнi тому вийшаў у 1917 г.). У адрозненне пекло першага, яни видавалiся як храналагiчния зводу бягучага заканадаўства. Інша виданні ажиццяўлялася штогод з 1830 та 1884 року, а трецяе - з 1885 па 1917 (плиг гетим апошняе виданні ПСЗ як незавершанае НЕ крейди агульних паказальнiкаў, но так ўсiх тамоў прикладзени пагадавия алфавiтна-прадметния паказальнiкi). Для ўсiх виданняў характерна тое, што шераг дакументаў тут апублiкавани з памилкамi, з загалоўкамi, якiя НЕ адпавядаюць iх зместу, асобния дакументи, як ужо адзначалася, увогуле засталiся па-за межамi публiкациi.
Разам з критим у ПСЗ yoсць указаннi на паходжанне дакументаў, якiя могуць Биць викаристани для поиска iх кринiц ( «думка» Дзяржаўнага Савета), Журнали Кабiнета мiнiстраў i р д.
2. «зводу законаў ...» (СЗ) уключаў толькi дзеючия законапалаженнi. У адрозненне пекло ПСЗ, дзе дакументи видавалiся ў храналагiчнай паслядоўнасцi, у «Зводзе законаў ...» (призначаним для практичних патреб) биў приняти тематични принцип (адпаведна з якiм i адбиваўся яго падзел на тами, а апошнiх - на часткi). «Зводу законаў ...» видаваўся вки рази: у 1832, 1842 i 1857 р. У наступния гади перавидавалiся толькi асобния тами i часткi тамоў; у прамежку памiж iмi - працяг тамоў i частак (чарговия i зводния). Чарговия ўключалi закони, якія вийшлі з часу виданні папяредняга працягу, а зводния - усе закони з часу апошняга виданні зводу цi пеўнага яго томи. Паслися виданні зводнага працягу цi перавидання адпаведнага томи (часткi) чаргови працяг свае значенне губляў, паколькi змест яго гетим видати паглинаўся. Треба заўважиць, што з 1892 р СЗ - адзiная друкаваная кринiца, якая змяшчае звесткi аб усiх (Акрам Сiнода) Вишейшая центральних установах.
3. «Збір узаканенняў i распарадженняў урада ...» (СУ і РП) уключае заканадаўчия дакументи i тия распарадженнi центральних устаноў, якiя мелi агульнае значенне за перияд з 1863 р та звярження самадзяржаўя (ен виходзiў i плиг Годинним урадзе). Дакументи размешчани ў храналагiчнай паслядоўнасцi i забяспечани тимi ж дапаможнимi елементамi, што i ПСЗ (храналагiчни i алфавiтна-прадметни паказальнiкi). Усе зацверджания заканадаўчия Даку-менти, якiя призначалiся для публiкациi, змяшчалiся на старонках «Збора ўзаканенняў ...». Так таго ж, паколькi ПСЗ змяшчае закони па 1914 р менавiта периядичнае виданні змяшчае звесткi аб пераўтвареннях у сiстеме вишейшага центральнага ўпраўлення, а апошнiя билi вельмi iстотния. У храналогii гетага виданні була асаблiвасць: закони публiкавалiся НЕ ў парадку iх зацвярдження царом, а па заходи паступлення у Сенат. «Збір узаканенняў ...» - виданні периядичнае, виходзiла невялiкiмi зборнiкамi. Термiни виданні НЕ билi дакладна пазначани. Першапачаткова виданні виходзiла два рази ў тидзень, а пасли - часцей. З 1902 г. «Збір узаканенняў ...» пачаў видавацца па двох аддзелах. У другiм змяшчалiся заканадаўчия дакументи приватнага характар. Пераважную Частка складалi ўстави акциянерних кампанiй, якiя (што ўжо адзначалася) зацвярджалiся царом. Даречи, статути, зацверджания та 1826, друкавалiся ў «сенатських відомостях», 1826 - 1836 рр. увайшлi ў адпаведния iх храналогii першия 11 тамоў другог виданні ПСЗ.
Такiм чинам, апублiкавана велiзарная колькасць заканадаўчих дакументаў, ариентавацца ў якой вельмi Складанний. Толькi «Поўни збор законаў ...» склада-ецца са 133 тамоў. Асаблiвия цяжкасцi сустракае даследчик, якi займаецца питаннямi гiсториi Беларусi. У пеўнай ступенi спрасцiць гетую праблему дапамагае неафiцийнае виданні «Хронологічний покажчик указів і прави-тельственних розпоряджень по губерніях Западной России, Білорусії і Малоросії за 240 років, з 1652 по 1892» (склад. С. Ф. Рубiнштейн, Вiльна, 1894). Яно змяшчае ў храналагiчним парадку дакументи, якiя датичацца заходняй часткi Расiйскай iмпериi з зазначених размяшчення iх у ПСЗ. Треба мець на ўвазе, што ў виданнi адсутнiчаюць дакументи дипламатичнага характар, узаканеннi па ваенним ведамстве, закони аб яўреях (видадзения ўжо Бершадскiм) i р д. У паказальнiках пераважна приведзени толькi загалоўкi i кароткiя каментариi та дакументаў. Толькi важнейшия з законаў (на погляд складальнiка) приведзени поўнасцю цi часткова. Таму викаристанне адзна-чанага виданні НЕ визваляе даследчика пекло поиска цi ўдакладнення дакумента ў ПСЗ (а плиг магчимасцi i неабходнасцi - у рукапiсе i дапаможних материялах та яго).
З виданняў навейшага годині треба назваць публiкацию «Російське законодавство X - XX ст.», Якоє таксамо змяшчае толькi важнейшия (на погляд складальнiкаў) дакументи. Апошнi, дзевяти, тому уключае заканадаўства Расii епохi буржуазна-демакратичних ревалюций (1905 - 1917 рр.).
лiтаратура
· Лажечников І.І. Похідні записки російського офіцера. М., 1820 (перавидадзена ў 1836 г.).
· Гл .: Жданов М.П. Колійні записки по Росії в двадцяти двох губерній. СПб., 1843; Щукін Н.С. Нотатки про Білорусію // Журнал міністерства внутрішніх справ. 1846. № 4; Шишкіна О.П. Нотатки до спогадів російської мандрівниці по Росії в 1845 році. СПб. 1848; Захаров І.Д. Колійні записки російського художника ... СПб., 1854; Мацкевич Д. Дорожні нотатки. Київ, 1856 i iнш. Падрабязней гл .: Дорошкевич В. Як відкривали Білорусію // Німан. 20066. № 10.
· Падрабязней гл .: Швед В. З дзекабристамi праз Білорусь // Білорусь. 2005. № 2.
· Наприклад, успаміни А.Я.Розена билі видадзени толькi ў 1907 р Гл .: Розен А. Е. Записки декабриста. СПб., 1907, а таксамо фундаментальнае виданні: Повстання декабристів (Матеріали і документи). Т.1 - 12. М .; Л., 1925 - 1969.
· Гл .: Жіркевіч І.С. Записки генерала Івана Степановича Жіркевіч // Русская старина. 1890. Т.67. Серпень. С. 234 - 235; Чебодько А. Зі спогадів про унію в Білорусії на початку XIX століття // Російський архів. 1903. Ч.3. № 12. С. 537 - 544;
|